Στους εορτασμούς και τις τιμές για τα πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση, έχει παραγκωνιστεί η πικρή αλήθεια ότι η αποκατάσταση της δημοκρατίας βασίστηκε σε μια πληγή: την κυπριακή τραγωδία, η οποία παραμένει ανοιχτή για μισό αιώνα. Το Κυπριακό, και ιδιαίτερα η κρίση του Ιουλίου-Αυγούστου 1974, είναι τώρα πιο κατανοητό, χάρη στο άνοιγμα των επίσημων αρχείων και τις μαρτυρίες πολλών εμπλεκομένων, ακόμα και μετά θάνατον. Οι πόλεις της Αθήνας, της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, της Λευκωσίας, και σε μικρότερο βαθμό της Άγκυρας, δεν κρατούν πια μυστικά. Η πορεία των γεγονότων και τα κίνητρα όλων των πλευρών έχουν σε μεγάλο βαθμό αποσαφηνιστεί. Έχουν δημοσιευθεί πάρα πολλά άρθρα, ιστορικά και μη, αξιόπιστα και μη. Πρόσφατα, προστέθηκε στη βιβλιογραφία μια δημοσιογραφική έρευνα (Αλ. Παπαχελάς, «Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», εκδόσεις Μεταίχμιο) και μια εξαιρετική ιστορική μονογραφία (Σωτήρης Ριζάς, «Το Χρονικό της Κυπριακής Τραγωδίας», εκδόσεις Ψυχογιός). Έτσι, το τι συνέβη, πώς και γιατί είναι σε μεγάλο βαθμό κατανοητά. Ελάχιστα μένουν αδιευκρίνιστα. Αυτό μας επιτρέπει, πενήντα χρόνια μετά τα γεγονότα, να σχηματίσουμε μια συνολική εικόνα.
