Μια νέα έκθεση της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών του Λονδίνου συγκεντρώνει τα έργα τριών σπουδαίων δασκάλων της Αναγέννησης, οι δρόμοι των οποίων συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη Φλωρεντία το 1504, δημιουργώντας αμοιβαίες επιρροές αλλά και σφοδρή αντιπαλότητα. Η έκθεση, με τίτλο «Michelangelo, Leonardo, Raphael», εγκαινιάστηκε στις 9 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 16 Φεβρουαρίου 2015. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, τότε πενηντάρης, ήταν ήδη ένας καταξιωμένος ζωγράφος, μηχανικός και εξερευνητής στους τομείς της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Ο Μιχαήλ Άγγελος, σε νεαρότερη ηλικία, ήταν ανερχόμενος αστέρας, τολμηρός και θορυβώδης, με μια χαρακτηριστική μύτη, προερχόμενη από μια διαμάχη με αντίπαλο γλύπτη. Από την άλλη πλευρά, ο Ραφαήλ, ένας ταλαντούχος νεαρός, αναζητούσε έμπνευση και προστασία. Στον Λεονάρντο αποδίδεται η κεντρική θέση σε αυτή την εκπληκτική τριάδα, ενώ οι άλλοι δύο αντέδρασαν ποικιλοτρόπως στη γοητεία του. Ο Λεονάρντο και ο Μιχαήλ Άγγελος φέρονται να είχαν μια σφοδρή αντιπάθεια, όπως αναφέρει ο Τσαρλς Νίκολ, συγγραφέας της βιογραφίας του Λεονάρντο. Υπάρχει μια αναφορά για μια δημόσια διαμάχη τους κοντά στη γέφυρα Πόντε Σάντα Τρινιτά, όπου ο Μιχαήλ Άγγελος φώναξε βρισιές και απομακρύνθηκε, αφήνοντας τον Λεονάρντο με «το πρόσωπό του κατακόκκινο». Ο Μιχαήλ Άγγελος ήθελε να τον καταρρίψει, ενώ ο πιο ήσυχος Ραφαήλ ήθελε απλώς να μάθει από αυτόν. Το 1504, ο Μιχαήλ Άγγελος ολοκλήρωσε τον «Δαβίδ», ενώ ο Λεονάρντο εργάστηκε στη «Μόνα Λίζα». Οι δημιουργίες τους αποτυπώνουν την απόσταση μεταξύ τους – το γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου, βάρους έξι τόνων, και ο πίνακας του Λεονάρντο, μια ελαφριά απεικόνιση μιας φλωρεντινής νοικοκυράς. Παρόλο που και τα δύο έργα θεωρούνται «σπουδαία», το γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου είναι μια δήλωση δύναμης, ενώ ο πίνακας του Λεονάρντο αναδεικνύει τη μοναδικότητα και τη φευγαλέα του φύση. Αυτή η μυστικοπάθεια καθιστά τον Λεονάρντο μοναδικό. Η «Μόνα Λίζα» έχει γίνει σύμβολο της γυναικείας γοητείας, με την ομορφιά της να παραμένει αίνιγμα. Ο Ραφαήλ, αν και λιγότερο αναγνωρίσιμος τότε, είχε ήδη αποδείξει την ικανότητά του να ενσωματώνει τις επιρροές των δασκάλων του. Στην πορεία της καριέρας του, αναδείχθηκε ως ο πιο σημαντικός από τους τρεις, επηρεάζοντας καλλιτέχνες για αιώνες. Η επίδραση των έργων του παραμένει αδιαμφισβήτητη, ακόμη και σήμερα, και αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να είχε επιτύχει αν ζούσε για περισσότερα χρόνια.
