Υπήρξε πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ειλικρινά, υπήρξε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να υπάρχει σήμερα; Αν ναι, ποια ήταν η προσφορά του στη χώρα; (Κάποιοι μπορεί να αναφέρουν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ας το αφήσουμε αυτό να ωριμάσει στην κατσαρόλα της Ιστορίας, καθώς τα πρώτα σημάδια από τα Σκόπια φαίνεται να προμηνύουν προβλήματα…). Απορούμε λοιπόν, τι έχει προσφέρει στον τόπο; Ποιον τον έκανε καλύτερο; Πόσα και ποια στελέχη ανέδειξε που να διαθέτουν πολιτική βαρύτητα ικανή να διοικήσουν σε αυτές τις δύσκολες εποχές, γεμάτες προκλήσεις και κινδύνους; Μάλλον λίγοι, καθώς οι περισσότεροι είτε δεν είναι πια στο κόμμα είτε δεν έχουν το απαιτούμενο πολιτικό εκτόπισμα. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο σημείο να προσελκύει ακόμα και τον πρώην εκπρόσωπο Τύπου του Κώστα Καραμανλή, Ευάγγελο Αντώναρο, ο οποίος, σύμφωνα με πολλούς, δεν ταυτίζεται με τη ριζοσπαστική Αριστερά. Ο Αντώναρος προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο λόγω της αντιπάθειάς του προς τον Μητσοτάκη (αν και ισχυρίζεται ότι είναι κεντροδεξιός!). Επίσης, αυτό μπορεί να ισχύει και για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, ο οποίος επίσης δεν έχει καλή σχέση με τον Μητσοτάκη. Βεβαίως, δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι ο πρώην πρωθυπουργός ενέκρινε τη φυγή του στενού συνεργάτη του προς την Κουμουνδούρου. Ωστόσο, αυτό είναι ένα σημάδι των καιρών… Από ένα σημείο και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε διάδρομο προσγείωσης για πολιτικούς που έχουν χαθεί από το ραντάρ και αναγκάζονται να προσγειωθούν για να επιβιώσουν. Αυτή η κατάσταση είχε μεγάλη απήχηση, αν και υπήρχαν και πιλότοι από το ΠΑΣΟΚ που δεν ανήκουν στην κατηγορία των αόριστων ιδεολογικά προσώπων. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν αριστεροί για χρόνια και δεν μπορούσαν να παραμείνουν στο τότε αποπροσανατολισμένο και συντηρητικοποιημένο ΠΑΣΟΚ… Επιστρέφοντας στην τωρινή αναστάτωση: Σε τι μας έχει λείψει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που οι πολίτες τον αποκαθήλωσαν; Η αντιπολίτευση του Τσίπρα, με τη δική της δυναμική, τον έχει μικρύνει ακόμα περισσότερο και έχει ενισχύσει τον Μητσοτάκη. Ποια ήταν η συνεισφορά του ως αντιπολίτευση στα δύσκολα χρόνια της πανδημίας; Κατήγγειλε τον Μητσοτάκη για το γεγονός ότι έσπασε τον περιορισμό και ανέβηκε με το ποδήλατο στην Πάρνηθα. Αποδοκίμασε την «επίταξη» ιδιωτικών νοσοκομείων, θύμισε «τα χάλια της δημόσιας Υγείας» και ανέδειξε καθημερινά τους νεκρούς και τους διασωληνωμένους. Ας εστιάσουμε λοιπόν σε αυτά που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη διακυβέρνηση και τις επακόλουθες αντιπολιτευτικές του κινήσεις. Θυμόμαστε τις τηλεοπτικές άδειες, τις πανηγυρικές αποστολές στη Μόσχα με υψωμένες γροθιές και τις προσεγγίσεις με τους BRICS. Ο Παν. Λαφαζάνης, τότε ανώτερο στέλεχος, ρωτήθηκε σε συνέδριο του Economist για την τριμερή συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και απάντησε «εμείς είμαστε με τους Παλαιστίνιους». Πραγματικά, πιο Παλαιστίνιοι από αυτούς δεν υπήρξαν ποτέ. Ούτε μια από αυτές τις χώρες μας βοήθησε στα εθνικά μας θέματα, ειδικά στο Κυπριακό – αυτό μου το έχει πει μετανιωμένος και ο αείμνηστος Βάσος Λυσσαρίδης στη Λευκωσία, λίγο πριν φύγει. «Ποντάραμε σε λάθος άλογα»… Και πάνω απ’ όλα, θυμόμαστε το απίθανο δημοψήφισμα, που παραβίασε κάθε κώδικα λογικής και καθιερωμένης διαδικασίας διεθνώς. Προτάθηκε το «Όχι» στο ψηφοδέλτιο, ενώ σε όλες τις χώρες προηγείται το «Ναι». Έθεσαν ένα ερώτημα το οποίο ακόμα και οι πιο μορφωμένοι δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν. Όταν τα ίδια τους τα στελέχη προσπαθούσαν να το εξηγήσουν στα μέσα ενημέρωσης, μόνο μπερδεμένα και απορημένα πρόσωπα αντίκρυζες… Το μόνο καλό που έκανε αυτό το κόμμα ήταν να καταργήσει το δικό του δημοψήφισμα. Αυτό, παράλληλα, έμαθε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης τι σημαίνει «κωλοτούμπα». Αυτή μας κράτησε στην Ευρώπη, αλλά με το κόστος ενός ακόμη μνημονίου, που ακόμα πληρώνουμε. Για να ενισχύσουμε το «τίποτα» του ΣΥΡΙΖΑ, ας θυμηθούμε τρία εμβληματικά στελέχη του. Τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος υπήρξε «σημαία ευκαιρίας» για την κυβερνητική είσοδο του Τσίπρα και της ομάδας του. Ανέλαβε το Υπουργείο Άμυνας, αλλά σχεδόν κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του, μέχρι που ήρθε η συμφωνία των Πρεσπών και αποχώρησε θριαμβευτικά. Δεύτερη προσωπικότητα-θεμέλιο του καθεστώτος είναι η Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία υπηρέτησε ως πρόεδρος της Βουλής έως ότου θυμώσει με την κωλοτούμπα του Τσίπρα στο δημοψήφισμα και αποχώρησε. Τρίτη προσωπικότητα που επίσης έχει χαθεί είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, υπουργός Οικονομικών, που ήρθε με θόρυβο στην πολιτική σκηνή και έφυγε γρήγορα, σαν να μην πέρασε ποτέ. Η μοναχική του πορεία με το ΜέΡΑ 25 δεν έχει οδηγήσει μέχρι στιγμής πουθενά. Τώρα, λοιπόν, το κόμμα αναζητά νέα ηγεσία. Ο Τσίπρας αποχώρησε νωρίς και κάνει rebranding με την Publicis. Κεντρικά πρόσωπα είναι ένας ξαφνικός από την Αμερική, που νόμιζε ότι συμμετείχε σε διαγωνισμό της Eurovision, και ένας τραχύς Κρητικός, πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας, που αρχικά καλωσόρισε τον Στέφανο και τώρα τον αποδοκιμάζει. Επαναλαμβάνω: Υπήρξε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοβαρό κόμμα, ώστε να υπάρχει και τώρα, μετά από όλα αυτά; Μία πιθανή λύση θα μπορούσε να είναι η ριζική ανανέωση του κόμματος. Όχι με τον αποτυχημένο πρώην πρόεδρό του, ούτε με τους φθαρμένους υποψηφίους για την ηγεσία του…